مقایسه نتایج ترمیم عصب اولنار به دو روش اپی نوریوم و پری نورویوم

زمینه و هدف : ترمیم اعصاب محیطی یکی از چالش برانگیزترین مباحث در جراحی ترمیمی بوده و علی رغم پیشرفت های حاصله، ترمیم عصب در کمتر از 50 درصد باعث بهبود عملکرد می گردد. این مطالعه به منظور مقایسه نتایج آزمایشگاهی و بالینی ترمیم عصب اولنار به دو روش اپی نوریوم و پری نوریوم انجام گردید. روش بررسی : در این کارآزمایی بالینی 28 بیمار مبتلا به قطع عصب اولنار داوطلب عمل جراحی پیوند عصب به صورت تصادفی در دو گروه درمانی روش اپی نوریوم و پری نوریوم تقسیم شدند. چهار ماه بعد از درمان وضعیت بهبودی بیماران با انجام معاینات حسی- حرکتی، الکترومیوگرافی و سرعت هدایت عصبی روی دو عضله fdi و adm مقایسه گردید. یافته ها : میانگین مقادیر دامنه فعالیت عصب و زمان تاخیر و سرعت هدایت فعالیت عصب در سمت سالم نسبت به سمت مبتلا هم در روش اپی نوریوم و هم در روش پری نوریوم دارای اختلاف آماری معنی داری بود (p<0.05). نسبت زمان تاخیر و سرعت هدایت در روش اپی نوریوم نسبت به روش پری نوریوم مشابه بود و اختلاف آماری معنی داری نداشتند. میزان motor unit potential در عضله adm 10 بیمار (71%) روش اپی نوریوم و 9 بیمار (64%) روش پری نوریوم تعیین شد. فعالیت عضله fdi در 9 بیمار (64%) روش اپی نوریوم و 8 بیمار (57%) روش پری نوریوم مشاهده شد. 5 بیمار (35.7%) در روش اپی نوریوم و 4 بیمار (28.5%) در روش پری نوریوم دارای لمس سطحی بودند. حس درد در 11 بیمار (78.5%) روش اپی نوریوم و 8 بیمار (57%) روش پری نوریوم وجود داشت. نتیجه گیری : ترمیم عصب اولنار به دو روش اپی نوریوم و پری نوریوم از لحاظ نتایج الکترومیوگرافی و سرعت هدایت فعالیت عصب و عملکرد حسی و حرکتی هیچ تفاوتی نسبت به هم ندارند.